NA  OVOM  BLOGU  U  ARHIVI   IMATE  JOŠ  30  ČLANAKA

Crnogorska, makedonska i muslimanska nacija stvorene su u Jugoslaviji, dok je Tito ujedinio Hrvate i federalizirao Srbe, ne samo u pojedine federalne jedinice, nego je federalizirao i samu Srbiju, podelivši ju na pokrajine Kosovo  i Metohiju, Vojvodinu i užu Srbiju. Kada mu je Moša Pijade predložio autonomiju srpske krajine u Hrvatskoj, on je, kako Đilas svedoči, prepustio svojim srpskim saradnicima da Mošu ućutkaju. 

Pavle Josif Šafarik(Slovak-1795 do 1861), jedan od vodećih i prvih slavista uopšte je smatrao i u više svojih dela izneo tvrdnju da srpski govore ne samo u Srbiji i Crnoj Gori, već i u BiH, u Slavoniji i Dalmaciji. 

Tribunal u Haagu zamolio je dva ugledna univerzitetska profesora iz Amerike , Mortona Bensona i Vailesa Brovnea , da stručno procene da li je potrebno da ima tri prevodioca. Oba profesora su nezavisno jedan od drugoga izvestili Hag da to nije potrebno, jer su razlike podjednake kao između britanske i američke varijante engleskog jezika, a kod njih nije potrebno prevođenje. Da bi dva jezika bila isti jezik, potrebno je da imaju najmanje 85 odsto zajedničkih reči.Pomenuta tri jezika, nastala od srpskog, imaju čak 98 odsto istih reči...

A po popisu stanovnika dubrovačke opštione iz 1890. ona je imala 11.177 stanovnika. Od toga je 9.713 govornika srpskog jezika, ostatak otpada na talijanski (716), mađarski (384) nemački (285), češki (52), slovenski 19), poljski (6) i ruski (2).

A po popisu stanovnika dubrovačke opštione iz 1890. ona je imala 11.177 stanovnika. Od toga je 9.713 govornika srpskog jezika, ostatak otpada na talijanski (716), mađarski (384) nemački (285), češki (52), slovenski 19), poljski (6) i ruski (2).

 Današnji bosanski jezik može se istorijski naslanjati samo na propali pokušaj austrougarskih vlasti da u BiH stvore neki zemaljski jezik pod tim imenom, koji bi se razlikovao od srpskog, a čiju je gramatiku odbio da recenzira čuveni bečki slavista Franc Miklošič.„Bosanski jezik“ je  politički, a ne lingvistički jezik i ni po kojem naučnom kriterijumu nije drugačiji od srpskog jezika.Taj stav je podudaran sa stavom lingvista u okruženju i evropskim slavističkim centrima, a u skladu je i sa Evropskom poveljom o regionalnim ili manjinskim jezicima.

Svako može svaki dan da ode na sud i promeni svoje dotadašnje ime i prezime, ali ima  jedno pitanje: da li ste tada i zauvek postali druga osoba? ...

Srpski jezik danas ima četiri imena: bošnjački, crnogorski, hrvatski i  srpski jezik. To je jedini primer u Evropi i u svetu da jedan isti jezik ima četiri različita imena.Pravo jednog naroda da jeziku drugog naroda dade svoje ime nije potvrđeno nigde u svetu…

Turci osvajači su islamizovali Srbe, a isto tako Mletačka Republika i Austrougarska monarhija ih je katoličila i unijatila. Tako se desilo da od jednog istog naroda postane narod tri vere, pravoslavne – veran svetootačkom predanju, rimokatoličke i islamske.

Naša međusobna razumljivost je dokaz da je reč o zajedničkom jeziku,o jednom jeziku,SRBSKOM JEZIKU!Međusobna razumljivost je glavni kriterijum unutar lingvistike za to da se utvrdi da li je reč o jednom jeziku ili o nekoliko različitih jezika. Međusobna raumljivost se, naravno, može izmeriti, postoje testovi za nju, to rade lingvisti već više od šezdeset godina i među lingvistima je bila diskusija koliki je procenat međusobne razumljivosti potreban da bi se reklo to je jedan zajednički jezik.Složili su se, kroz razna testiranja i kroz godine njihovoh provođenja, da između 75 i 85 odsto međusobne razumljivosti jedan jezik čini zajedničkim. Sad vi procenite kolika je međusobna jednostavnosti između nas, ona je daleko veća od 85 odsto…

Ljudevit Gaj, Nemac poreklom, otvoreno kaže da su Hrvati prisvojili srpski jezik za svoj.I Josip Juraj Štrosmajer to priznaje.Najstariji istorijski dokumenti, Povelje Hrvatskog naroda, pisani su ćirilicom, npr. “Povaljska listina” iz 12. veka...Od Boke do Trsta pod vlašću dve kurve, Austrije i Venecije, prodavali su labilni Srbi veru za večeru, a posle samo nekoliko generacija mnogi su postajali „Hrvati“. Isti proces trajao je i u dubini kontinenta.

Pisac Jevrem Brković(koji nije uspeo da završi ni frizerski zanat) je osnovao nevladinu organizaciju i nazvao je Dukljanska akademija i  proglasio da je Vuk Crnogorcima ukrao jezik. I to nije primetio ni Njegoš, ni lingvisti, nego Jevrem Brković.Kad Bog hoće nekog da kazni, on mu najpre uzme pamet.Kojem je Amerikancu palo na pamet da prekrštava engleski u američki, ili Švajcarcu da pravi švajcarski jezik ili Austrijancu da pravi austrijski jezik? 

Ući u savez sa Rusijom jedini je garant da će srpski narod preživeti. Najbolji Srbin kojeg sada imamo je Dodik drugo su sve nesrbi, petokolonaši i vazali zapada . Srpski se narod treba pokazati zrelim , ljubavlju i potomstvom osigurati našu Republiku Srpsku , Srbiju, Vojvodinu , Srpsku Crnu Goru i staru Srbiju ( Makedonija ) kao trajnu državu Srpskog naroda.

Odrekne li se, ne daj Bože, Srbija svoga naroda u Crnoj Gori,Hrvatskoj i Republici Srpskoj, ni sama neće imati budućnosti. U toj varijanti nastaviće se dalje komadanje srpskih etničkih teritorija i svođenje Srbije na nekadašnji beogradski pašaluk. Takva Srbija bila bi beznačajna i nemoćna državna tvorevina. I u toj priči leži istorijska odgovornost naše intelektualne elite. Stoga je po našu nacionalnu budućnost mnogo opasna priča istaknutog člana SANU, koji Srbe van sliva tri Morave posprdno naziva dinarskim kozarima. Na taj način on liječi njegove golootočke frustracije i srpsko ime svodi na Pomoravlje.

Najvažnije srpsko iskustvo u 20. veku je  genocid u NDH. To je ključno pitanje zašto su Srbi, na tlu NDH, tako sistematski i varvarski istrebljivani. Kako je jedna prosperitetna, srpska zajednica, koja je 1880. godine na tlu zemalja koje danas ulaze u sastav Hrvatske, brojala preko 17 posto, a 1921. više od 22% stanovništva, danas svedena na 4 posto? Zašto koncentracioni logori? Zašto su danas bili potrebni ‘Oluja’ i ‘Bljesak’ i odakle to slavljenje ubijanja i proterivanja 350.000 Srba, sopstvenih građana?

Slavistika toga doba, pa i sam Ljudevit Gaj(prihvatio štokavski ijekavski govor za normu hrvatskog književnog jezika), štokavski ijekavski su zaista smatrali srpskim. Važno je razumeti da su krajem 18. i početkom 19. veka Srbi za osnovu svog identiteta, pored pravoslavlja, kulta i predanja, uzeli i jezik po ugledu opet na Talijane, Nemce i druge narode. Nacija kao zajednički jezik – to su tradicije prosvetiteljstva i romantizma. I onog časa kada uzmete jezik za osnovu načela porekla, identiteta, oslobođenja i ujedinjenja, to vas vodi prema udruživanju sa narodima koji su druge vere, ali govore isti jezik. To je proces koji je počeo sa Dositejem Obradovićem, Vukom Karadžićem, a nastavio se sa Njegošem i njegovom izrekom „brat je mio ma koje vjere bio“, koja je izrečena 1848. godine u kojoj su Srbi i Hrvati zajedno ratovali protiv mađarske revolucije. Setimo se da je ban Josip Jelačić položio zakletvu pred srpskim patrijarhom Josifom Rajačićem. 

Srbi svojim postojanjem izazivaju probleme u BiH, Hrvatskoj, Crnoj Gori i na Kosovu i Metohiji. Krivi su što su Srbi.Koren srbofobije nalazi se u širem kontekstu straha od pravoslavlja, a u kontekstu rusofobije. Svi geopolitički planovi koji su bili namenjeni za Balkan, a ticali su se nas i našeg naroda bili su uklinjavani upravo u tom segmentu, da se srpski narod i njegovo nacionalno biće odvoje od pravoslavnog uticaja.Geopolitički koncept Vatikana je od druge polovine 19. veka potpuno jasno ciljao i planirao proces verske dominacije na ovim prostorima, bio je usmeren pre svega na pomeranje i potčinjavanje slovenskog pravoslavnog življa.Rimokatolička crkva, prvenstveno Vatikan, kao vrh te crkve, potpuno je planski i ciljano radio na dominaciji na Balkanu, koristeći društveno-istorijske i političke subjekte, kao i igrače na terenu koji su se tokom istorije pojavljivali. To su bili javni, kao i tajni politički i nacionalni pokreti, države, lideri i vojske koji su imali aspiracije prema Balkanu i prema našim prostorima...Jezik je jedan od najvažnijih segmenata na kojima se gradi identitetska podloga i perspektiva svakog naroda. Srbi su imali tu vrstu nesreće, ali i sreće, da je to dominantan jezik na ovom prostoru. Međutim, nesreća je što je u tom snažnom procesu, koji je podržavao Vatikan i zapadnoevropske zemlje, došlo do procesa krađe jezika i njegovog preimenovanja u nove entitetske kontekste koji su nastajali. Tako su Srbi došli u situaciju da početkom 21. veka moraju da se bore za elementarni opstanak sopstvenog jezika. Da se brane od silnih ataka koji pokušavaju da potpuno dezintegrišu srpski jezik i izvrše neku standardizaciju gradeći nova lingvistička tkiva na onim malim dijalekatskim razlikama koje svaki jezik ima.

Mogu se od jedne države stvarati dve i više država, ali se od jednog jezika ne mogu stvarati dva i više jezika jer je jezik nedeljiv. Od srpskog jezika ne može se stvarati hrvatski, pa bosanski, pa crnogorski, pa ko zna koji još jezik. On je uvek bio srpski i uvek ostaje srpski, ma ko govorio njime i ma gde se govorilo njime, u Srbiji, Hrvatskoj, Bosni, Crnoj Gori ili na bilo kojem kraju sveta....Austrijanci nemaju austrijski jezik, nego nemački. Brazil, sa ogromnom teritorijom i velikim brojem stanovnika, nema brazilski jezik, nego portugalski. A šta da se kaže o najvećoj sili današnjeg sveta, o Americi i Amerikancima, koji i pored tolike veličine i moći, ipak nemaju američki jezik, nego engleski. Samo kod nas, ovde, oko nas, svaka najnovija nacija, pa i ona koja je nastala danas ili juče, sa manjim brojem stanovnika i teritorijom manjom od jednog osrednjeg evropskoga grada, smatra da “ima pravo” da srpski jezik preimenuje u svoj, bošnjački, crnogorski, hrvatski…..Nemački slavista iz prošlog veka Ernest fon Eberg piše da se srpski jezik govori širom Srbije, Bosne, Hercegovine, Crne Gore, Dalmacije, Slavonije i istočnog dela Hrvatske, dok Rudolf Rost piše da se hrvatski jezik govori samo u zagrebačkoj, križevačkoj i varaždinskoj županiji i da je mnogo bliži slovenačkom nego srpskom. Slično su mislili Johan Kristijan fon Engel, Ludvig Albreht Eberhardi i Nikola Tomazeo…